مقایسه اثرات کلینیکی کاربرد جرم گیری به تنهایی و همراه با استفاده موضعی از اکسی تتراسیکلین در بیماران مبتلا به پریودنتیت اولیه

 سابقه و هدف: با توجه به توصیه هایی که امروزه در رابطه با کاربرد توام روش های مکانیکی و شیمیایی در کنترل پلاک میکروبی و بالطبع بهبود پریودنتیت ارایه شده است و با توجه به این نکته که تتراسیکلین هیدروکلراید در مقابل پاتوژن های پریودنتال اعم از پریودنتیت جوانان و بزرگسالان بسیار موثر است، مطالعه حاضر با هدف مقایسه اثرات کلینیکی کاربرد جرم گیری به تنهایی و همراه با استفاده موضعی از اکسی تتراسیکلین در بیماران مبتلا به پریودنتیت اولیه انجام پذیرفت. مواد و روش ها: این مطالعه به صورت کار آزمایی بالینی و تصادفی انجام شد. روش جمع آوری اطلاعات از طریق مشاهده کلینیکی و مصاحبه و پر کردن فرم اطلاعاتی صورت پذیرفت، روش نمونه گیری غیر احتمالی از نوع آسان و در دسترس بود. 14 نفر از کارکنان بخش خدمات دانشکده دندانپزشکی دانشگاه شهید بهشتی با دامنه سنی 41-23 سال انتخاب شدند. در هر کوآدرانت یک دندان خلفی دارای پریودنتیت اولیه انتخاب شد. اندازه گیری شاخص های اولیه پلاک PI، لثه ای GI، خون ریزی حین پروبینگ PBI وعمق پروبینگ PD انجام شد. پس ازجرم گیری و صاف و هموار نمودن سطح ریشه برای کل دهان، طی دو هفته هر 48 ساعت یک بار شستشوی زیرلثه ای با محلول 5 mg/ml اکسی تتراسیکلین برای دندان های انتخاب شده نیمه راست یا چپ بیمار انجام گرفت. انتخاب سمت شستشو بر اساس ترتیب گرفتن بیمار یک در میان عوض می شد. شاخص های فوق پس از 2 و 4 هفته مجددا اندازه گیری شدند. از آزمون آماری T زوجی و Wilcoxon signed Rank جهت تجزیه و تحلیل داده ها استفاده شد. یافته ها: نتایج نشان دادند در هر دو گروه در کلیه شاخص ها نسبت به ابتدای مطالعه پیشرفت حاصل شده بود که البته بیشترین بهبود طی دو هفته اول به دست آمد. در هفته چهارم نسبت به هفته دوم در هیچ شاخصی تفاوت قابل ملاحظه ای مشاهده نگردید. به علاوه در مقایسه بین دو گروه، اختلاف معنی داری به دست نیامد. تغییرات شاخص ها ازابتدای مطالعه و هفته 4 به صورت زیر گزارش گردید: شاخص GI در گروه آزمایش از 1.59 به 0.84 و در گروه کنترل از 1.57 به 0.92 رسید. PD نیز در گروه آزمایش از 3.31 به 2.92 و در گروه کنترل از 3.24 به 2.85 رسید. نتیجه‌گیری: با استناد به این مطالعه کلینیکی، کاربرد آنتی‌بیوتیک بصورت محلول شستشو دهنده اثر چندانی در روند بهبود بیماری نداشته است.